हेमा लेले (अंतरंग काव्यसंग्रहातून)

आयुष्य ओळखीचे माझ्या कधीच नव्हते
तरीही बघाल तेव्हा जगण्यात मग्न होते!
नभ शुष्क पोळलेले मौनांत स्तब्ध होते...
तरीही बघाल तेव्हा घनचींब न्हात होते.
जनरीत सांगणारे वारे उजाड होते...
तरीही म्हणाल तेव्हा बहरून येत होते...
जवळीक सांगणारे विषपात्र देत होते!
प्राशून ते कितीदा मी 'कृष्ण!' म्हणत होते...
निमिषात 'तो' ही आला! हातात हात होते!
भरल्या सुखात झुरणे माझे तरी न टळते...