आधार - सुधीर मोघे ( 'पक्षांचे ठसे' ह्या काव्यसंग्रहातून)

सुधीर मोघ्यांच्या काही कविता अतिशय भावनाप्रधान, हळव्या, नाजूक, उत्कट आणि प्रेमळ आहेत तर काही कवितांमध्ये एक सात्विक, भाविक, आणि आत्मिक अविष्कार आढळतो. कधी त्यांची कविता बेदरकार, धीट असते तर कधी घायाळ आणि निराश... हि एक अशीच विचार करण्यासारखी कविता....

जगण्यासाठी आधाराची खरंच गरज असते का?
आपण ज्याला आधार मानतो
तो खरोखर आधार असतो का?
गडद अंधारातून आपण प्रकाशात येताना
एकटेच येतो
पुन्हा काळोखात विरताना सुद्धा
हा एकटेपणाच आपली सोबत करतो
मग, ह्या उजेडातल्या प्रवासातच हि वेडी तहान का?
तिच्यावाचून असहाय्य व्हावं
इतकी तिची मिजास का?
ज्यांचा आधार शोधायचा ते तरी कुठे समर्थ असतात?
खरं म्हणजे ते देखील आपल्यासाखेच
उजेडात चाचपडत असतात.
तरीही त्यांच्या हाताची ऊब आपल्याला का हवी असते
गंमत म्हणजे, आपल्या खांद्यावरही
कुणाची मान विसावू पाहते
अखेर आधार ह्या शब्दाचाच आपण आधार घेत असतो का?
जगण्यासाठी आधाराची इतकी गरज असते का?