रोजच्या आयुष्यात आपल्याला कितीतरी वेळा आपले एक देखाव्याचे रूप तयार करावे लागते... आणि कधी कधी हे देखाव्याचेच रूप आपण इतक्यावेळा वापरतो कि शेवटी हे रूप म्हणजेच आपण बनून जातो व खऱ्या आपल्याला असेच पुतळा बनून राहावे लागते. इथे पुतळा बनून म्हणजे दगडासारखे, निर्जीव व संवेदनाहीन असेही अभिप्रेत असू शकते...
माझ्याच उंचीचा एका पुतळा,
माझेच नाक,
माझेच डोळे,
आणि छाताड पुढे झुकवण्याची पद्धतही माझीच.
त्या तोतयाला मी माझे कपडे चढवले.
पैटची बटणे लावली,
डोक्यावर टोपी ठेवली.
हातामध्ये काठी दिली.
आणि मग जोडासुद्धा त्याच्या पायापुढे नीट मांडून
मी सर्वस्वी विधीमुक्त झालो. हसलो.
माझा जोड पायात घालून तो झपाझप निघून गेला.
शेवटी अटळ ते करावेच लागते :
त्याच्या चबुतऱ्यावर मी मक्खपणे उभा राहिलो.
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा